<strong>Op je drieënveertigste weet je alles, althans, er is veel wat je niet voor het eerst ziet of meemaakt. De mooiste vrouw van je leven heb je al eens ontmoet, de coltrui komt elke twintig jaar eens in de mode, uit de nieuwste muziek haal je feilloos veertig jaar oude licks van de beatles, je begrijpt waarom je vrienden de stad verruilen voor een buitenwijk als de kinderen een eigen kamer willen en op het werk herken je de onvermijdelijke psychologie van het kippenhok: van wat er fout gaat, krijgt de onderste in de hiërarchie de schuld. Kortom er is steeds minder dat je verstelt doet staan, bijna alles is voorspelbaar of op z’n minst te beredeneren. Tot op een dag….</strong>
<!–more–>

<strong>Voorstelrondje</strong>
Op zo’n dag kom ik op m’n werk na een maandag vrij en heb ik het voorstelrondje van een nieuwe collega gemist. Een voorstelrondje waarbij het afdelingshoofd met de verse kracht de kamers langs gaat en de nieuweling handjes mag schudden met de daar aanwezigen, veertig keer de naam mag noemen en voor wie hij of zij gaat werken. Deze routine had ik gemist, dus op dinsdag zie ik onverwacht een nieuw gezicht in de gang. Waar op een verjaardag de nieuwe binnenkomers de zittende gasten horen te begroeten, loopt ze mij als één van de oudgedienden op kantoor gewoon voorbij. Alsof ze van buiten komt en een zakelijke afspraak met een collega heeft.

<strong>Op één na mooiste vrouw</strong>
Mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Dit is de op één na mooiste vrouw die ik ooit heb gezien. Klein, tenger met grote ogen en een bedeesde meisjesstem, maar met minder mooie tanden dan Marieken had. En dat bij ons op kantoor met bijna allemaal dames van middelbare leeftijd, waar je niet van op of omkijkt. Ik besluit haar zo spoedig mogelijk aan te schieten voor een kennismakingsgesprekje, maar me door ervaring wijs geworden stel ik me daar niet veel van voor.

<strong>Geblondeerd</strong>
Uit het gesprekje blijkt dat ze de tijdelijk vervangende secretaresse van de directeur te zijn. “waar halen ze zo’n lekker ding vandaan”, denk ik steels. Ze stelt zich voor als “Sandra”, wat ik nogal gewoontjes vind, maar moet wel meteen aan een teder liedje denken, waarin een Sandra bezongen wordt. Een hartekreet van cabaretier Mike Boddé, waarin hij een overkeden klasgenootje herdenkt. Ze kwam via Randstad, vertelt ze en vervangt tot het eind van het jaar een collega die door een auto-ongeluk een whiplash heeft opgelopen Het klinkt heel intiem allemaal door die meisjesstem waarmee ze die alledaagse mededelingen doet. Sandra heeft donkere wenkbrauwen bij haar blond haar. Geblondeerd waarschijnlijk. Ze lijkt me nog mooier worden als ik haar eigen haarkleur ooit te zien kriijg “Ik zoek een baan voor 24 uur per week”, vertelde ze, “maar dat is niet zo eenvoudig” Meestal zoeken ze mensen voor meer uren”. Daarom val ik vaak tijdelijk in. Dan eens hier voor drie maanden, dan daar voor een half jaar. Kortgeleden zat ik nog bij jullie pensioenfonds”. “Het is extra moeilijk als je speciale wensen hebt”, beaam ik. En knik er begripvol bij.

<strong>Tweede inkomen</strong>
Sandra kan op haar tweede werkdag meteen aan de bak: notuleren van de ondernemingsraadvergadering. Ik weet uit ervaring hoe lastig het is om te moeten notuleren als je niet bent ingevoerd in het onderwerp. Af en toe kijk ik naar haar en zag een rimpel in haar voorhoofd verschijnen. Van inspanning, denk ik. Ik ben benieuwd wat ze van het verslag maakt. 24-uur werken per week, van een secretaressesalaris kun dan niet leven, lijkt mij. Ze zou wel freewheelend een tweede inkomen verdienen, naast een beter verdienende partner, net zoals bijna al mijn vrouwelijke collega’s.

<strong>Meisjesgezicht</strong>
Ik ga ervan uit dat ze drie dagen van 8 uur zal maken, dinsdag, woensdag en donderdag. Ik merk in de dagen erna dat ik naar haar uit ga kijken. Ik heb behoefte om me uit te spreken. Zal ik een collega als pauze-item in vertrouwen nemen en vertellen dat vrouwen met het postuur van Sandra met een meisjesgezicht mijn favorieten zijn? Ik durf niet, al heb ik best collega’s door wie ik me wil laten kennen. Af en toe kijk ik in het voorbij gaan haar kamer in en hoop dat mijn interesse niet opvalt. Bij het dichttrekken van mijn kamerdeur op donderdagmiddag, besef ik dat ik haar waarschijnlijk pas vijf dagen later weer zal zien. Ik wil geen opwinding voelen; ik ken er de vruchteloosheid van en heb bovendien een relatie.

<strong>Kattenbroek</strong>
Dinsdagochtend kom ik haar tegen in de gang en vraag of het gelukt is met het verslag. “Ik denk het wel”, antwoordt ze. Terug achter de computer Google ik haar naam op Internet. Sandra heeft een even bijzondere achternaam, als haar voornaam alledaags is. Google levert één treffer op, wat in elk geval betekent dat ze maatschappelijk nog geen bijzondere prestatie heeft geleverd. Een linkje naar een lagere school. Bericht: “Portemonneetje kwijt van mijn oudste dochtertje. Heeft iemand het misschien gevonden?”
Ze woont dus in Amersfoort. In Kattenbroek, gok ik. Bijna alles is voorspelbaar als je drieënveertig bent.